قلبی شکسته بود وضویی جبیره شد
سروی نشسته بود عشایی و تیره شد
اشکی کنار پنجره غلتید گر گرفت
آهی به روی آینه افتاد تیره شد
پهلویی از شقاوت نامحرمان شکست
اشکی برای محرم دردی ذخیره شد
بانویی از تمام دلش چشم بست و رفت
مردی تمام وسعت غم را پذیره شد
اف گفت بر سکوت بنی آدم آسمان
نسلی نگاه کرد گناهی کبیره شد...
امید مهدی نژاد (تبیان)
اینجا تهران ـ زعفرانیه ....
اینجا هوا خوب است ،
زمین خوب است ،
وحتی مملکت شاید خوب باشد !
و چه فرقی می کند که چه خوب است و چه خوبتر ...
اینجا تابستان و گرما ندارد و همیشه پر باران است ، حتی اگر همه جا خشکسالی باشد !
خدا اینجا را پر نعمت آفریده و اینچا پر از آزادی است و دخترها و زنها مخصوصا خیلی آزادند و در اینجا فمنیسم شدیدا جاریست حتی اگر بگویند مملکت در خفقان سیاسی و اجتماعی ست !
آفتاب ، اینجا خیلی دیر بیرون می آید تا مزاحم مردم نباشد و آنهم بخاطر حرف مردم که پشت سرش نگویند که آفتاب هم بالاشهری شده است !
اینجا همه چیز خصوصی سازی شده ، پس از تاکسی و اتوبوس و مترو و این شوخیها خبری نیست !!!
اینجا همه چیز گران است ; زمین ، نان ، خواب (...!) و از نامش هم پیداست ، زعفرانیه است دیگر... !
اینجا شاید آخر دنیا باشد و آخرتی هم که شاید در کار نباشد !!! واصلا چه فرقی دارد که باشد یا نباشد ...؟!
راستی اینجا اما قیمت روح انسانی و خصوصا جسم زنها و دخترها گاهی خیلی ارزان و گاهی حتی به رایگان است...
پس اینجا چیزهایی هم ارزان ست ، ارزشها ، ارزشها اینجا چقدر ارزان است ...!