جاده ای برای رفتن

 

سلام 

این تصویر یه جاده است که خودمون (نوع انسان ) ساختیم . می بینید که یرای اینکه طبیعتش کمترین خدشه رو ببینه ، پستی و بلندی های جاده حفظ شده . 

پس ما موافق این هستیم که طبیعت یک راه پستی و بلندی داره و این توی زندگی هم صدق میکنه. 

نباید از یه راه انتظار داشت که همیشه روی یک سطح پیش بره . چون باید از طبیعتش خارج بشه و این خوب نیست . 

از زندگی نمیشه انتظار خلاف ذاتش داشت . 

دنیا ظرفیت تمام خوبی ها و پیروزی ها و سعادت تمام رو نداره . 

دنیا محدوده و دنیاست دیگه . 

دنیایی نباشیم ...  

( از کجا آمده ام وآمدنم بهر چه بود     به کجا میروم آخر ننمایی وطنم )